Milio van de Kamp, een universitair docent en socioloog, is een levend voorbeeld van hoe iemand zich kan ontworstelen aan de greep van armoede en huiselijk geweld. Zijn verhaal, dat hij deelt tijdens de Week tegen Armoede, is een krachtige herinnering aan hoe je achtergrond je kan blijven achtervolgen, ongeacht hoe ver je komt.
Armoede: Meer dan alleen een gebrek aan geld
Van de Kamp groeide op in een achterstandswijk in Amsterdam-West, in een huis zonder gas, licht of vloerbedekking. Zijn moeder was ziek en zijn ouders hadden een laag opleidingsniveau en worstelden met schulden. Deze omstandigheden maakten het moeilijk voor hem om zich ‘normaal’ te bewegen in de samenleving. Hij herinnert zich hoe hij zich schaamde toen hij handgeschreven schoolopdrachten moest inleveren omdat zijn gezin zich geen computer kon veroorloven.
De constante stress in zijn gezin leidde tot veel huiselijk geweld. Ondanks zijn moeilijke achtergrond, belandde Van de Kamp op het VMBO-K en zette hij door. Nu is hij universitair docent aan de Universiteit van Amsterdam en geeft hij lezingen over armoede. “Armoede is niet alleen een gebrek aan geld, maar ook een gebrek aan kansen, mogelijkheden, reputatie, representatie en macht. Je voelt je minderwaardig en mensen behandelen je alsof je dom bent en niet in staat bent om de juiste keuzes te maken,” zegt hij.
De blijvende impact van armoede
Volgens Van de Kamp blijft armoede je je hele leven achtervolgen. Hij herinnert zich hoe hij op de middelbare school een plan bedacht om naar de universiteit te gaan, in de hoop dat dit alle problemen zou oplossen waarmee hij dagelijks moest omgaan. Maar toen hij dit plan aan zijn docent voorlegde, werd hem geadviseerd om zijn ambities te temperen. Dit was een keerpunt voor hem, waarbij hij zich realiseerde dat zijn dromen misschien niet voor hem waren weggelegd.
Zijn huidige leven staat in schril contrast met zijn verleden. “Het is alsof ik op een koord balanceer in een kloof tussen twee werelden. Mijn moeder noemt me professor, maar we leiden nu zulke verschillende levens. Ook op de universiteit merk ik dat ik anders denk, praat en me kleed. De hele middenklassewereld van een universiteit zit vol met normen en waarden die ik niet ken,” zegt Van de Kamp.
De rol van minima in het armoedebeleid
Van de Kamp is van mening dat minima een stem moeten hebben in het armoedebeleid. Volgens hem wordt beleid vaak gemaakt door mensen die zelf niet te maken hebben met zaken als toeslagenaffaires en hun kinderen gaan niet naar scholen in achterstandswijken waar geen leraren te vinden zijn. “Minima moeten meebeslissen en onderdeel van een oplossing zijn. Het gaat om ongelijke kansen. Een van de meest gehoorde reacties op mijn boek is: ik wist niet dat dit (armoede) bestond. Kom uit je bubbel. Je hoort dat armoede je eigen schuld is, maar er liggen grote structuren achter die dat veroorzaken,” concludeert hij.